Meer dan 21 jaar was caissière Gonnie een vaste waarde in ons team. Met elkaar beleefden we goede tijden en slechte tijden waarvan de laatste verwaarloosbaar. Niettemin besloot Gonnie in februari van dit jaar om een nieuwe uitdaging aan te gaan en ze koos voor een parttime baan in een andere sector welke kampt met een personeelstekort: de zorg.
Op dat moment ontstond in onze winkel een vacature welke we via meerdere kanalen onder de aandacht hebben gebracht. Om geneuzel te voorkomen hadden we in de advertentie opgenomen “caissière m/v” in de wetenschap dat de letter M zelden of nooit zo’n dooie letter is geweest. Met een half been in het voorjaar wachtten we de reacties gespannen af maar hebben vast moeten stellen dat de respons behoorlijk achter bleef bij de verwachtingen. Sterker nog: na twee opeenvolgende publicaties à ¼ pagina in de leidende regiokrant en een vermelding op twee betaalde vacaturesites kwamen we niet verder dan enkele rochelende V’s welke hun huidige baan in de industrie / schoonmaak wilde inwisselen tegen een verondersteld luizenbaantje in een winkel. Behalve dat de ladies de gemiddelde leeftijd redelijk oprekte zouden zij ook de tabakslucht terugbrengen in onze kantine.
Ondanks de aantrekkelijk werkplek met un goei baasje bleef een nieuwe collega, passend in het profiel, ver buiten beeld. Ten einde raad is gekozen voor het inzetten van een oude kruideniersmethode, zijnde een A4-oproep op de afrekenbalie met een stapeltje meeneemenveloppen voor potentiele caissières. Zonder M.
Deze actie heeft buitengewoon goed uitgepakt en geresulteerd in vier bruikbare reacties.
De twee dames-met-de-beste-papieren zijn uitgenodigd voor een gesprekje welke ik heb afgenomen samen met collega Rick. En toen ontstond het luxeprobleem uit vervlogen tijden: we konden niet kiezen. We waren beiden gecharmeerd van dorpsgenote Sophie; een 21-jarige kapster in opleiding met de ambitie om vanuit thuis een eigen kapsalon op te bouwen. Maar zeker zoveel pluspunten zagen we in Lia, een 57-jarige weduwvrouw uit een buurdorp, >> ex-Etos en ex-Marskramer.
Jeugdig elan versus senioriteit; beiden hebben zo hun plusjes en minnetjes. Op elk deelgebied van het winkeltijgerambt. Persoonlijk vind ik het aandeel jeugdigen in onze branche vaak vrij hoog maar anderzijds is ook een bejaardenhuis-uitstraling niet zaligmakend. De aantrekkelijke bijkomstige mogelijkheid dat een tweemaandelijks kappersbezoek voortaan achterwege zou kunnen blijven is niet meegewogen en uiteindelijk is met overtuiging gekozen voor Lia. In de afwijzende motivatie naar Sophie hebben we gecommuniceerd dat haar score 9,9 was maar dat Lia 9,91 punten heeft behaald. Hierdoor is het aan Lia om Gonnie te doen vergeten. Vakinhoudelijk gaat zij hier zeker in slagen maar het is een onmogelijke ondankbare opgave om de goede tijden uit twee decennia hechte samenwerking uit het geheugen te laten vervagen.