Zelf ben ik geen vakantietijger maar u moest eens weten hoezeer ik het iedereen gun om in de zomermaanden enkele weken vrijaf te nemen. Voor de kleine werkgever in een volcontinue omgeving is het elk jaar flink regelen en flink aanpoten om iedereen hiertoe in de gelegenheid te stellen. Let wel: dit is geenszins een offer. Daarentegen leidt het juist tot veel voldoening als alle collega’s kans hebben gezien om drie weken onbezwaard te genieten.

Een fijne vakantie voor iedereen die het toekomt staat torenhoog in mijn vaandel. Maar soms bekruipt me toch een bijsmaakje, en wel in de gevallen van langdurig ziekteverzuim.

Primair bestaat de vakantieregeling uit twee componenten, zijnde acht procent verlofuren en acht procent vakantiegeld. Het komt me voor dat niemand behoefte voelt om hier veranderingen in aan te brengen. Niettemin is er één puntje dat me tegenstaat en wel de opbouw van verlofuren tijdens ziekteverzuim. De grondgedachte is zonder meer nobel:

een zieke medewerker kan geen onbezorgde vakantie genieten waardoor de verlofuren blijven staan tot betere tijden.

Mwah . . . .

Evengoed kan worden geredeneerd dat het rechtvaardig is om het vakantiegeld terug te storten als vakantie genieten niet mogelijk is. Praktijk is vaak dat zieke medewerkers hun vakantie doorbrengen in verre oorden zonder in te teren op hun verlofurentegoed. Natuurlijk is het niet bezwaarlijk om in geval van langdurig ziekteverlof honderd procent loon en volwaardig vakantiegeld uit te keren. Ook het buitenlands genieten wordt niemand misgund.

Het bijsmaakje komt door de scheefstand tussen werkende en verlovende collega’s. Beide krijgen op basis van gelijkheid hun emolumenten en in de zomervakantie treffen ze elkaar op Kreta. De medewerker welke als gevolg van onderbezetting dit kalenderjaar een tandje extra heeft gewerkt levert desondanks honderdtwintig verlofuren in. Een strandstoel verder geniet de zieke collega van dezelfde zon echter zonder het verlies van verlofurentegoed.

De rechtvaardiging hiervoor is lastig niet uit te leggen waardoor ik pleit voor het aanpassen van de bepaling voor verlofurentegoed. Eén kort regeltje in de branche-cao kan een einde maken aan deze kronkel: de acht procent verlofurentegoed wordt berekend over alle gewerkte uren. Punt.

Hiermee wordt voorkomen dat zieke medewerkers zich nog meer ziek (bezwaard) gaan voelen als ze in toeristische gebieden een niet-zieke collega tegenkomen. Derhalve draagt de voorgestelde maatregel bij aan een toename van vakantievreugde voor alle partijen.

De betalende partij incluis.