Column: Vegan schoeisel en een revolutie

Het is niet de jonge vrouw, maar een vrolijke man in een ketelpak die me vraagt of ik het kan vinden. Ik sta tussen schappen met broeken, jassen en schoenen in de bedrijfskledinghoek, dus ik denk laarzen hier wel aan te zullen treffen. Ik heb het mis, de laarzen staan achterin. Ik draag altijd laarzen van Dunlop, de zogeheten Purofort met stalen neus en zool, perfect voor betonwerk. Schoeisel zonder leer, vegan dus, ook veel gedragen door veehouders. Leuk feitje: op de bouwplaats herken je projectleiders meteen vanwege hun niet-vegan schoeisel, degelijke leren laarzen met een stompe neus. Projectleiders zijn doorgaans zwijgzame jonge kerels met gespierde billen in een strakke spijkerbroek. Zouden ze een dresscode hebben?

De man in het ketelpak doet me een alternatief aan de hand: Buckbootz met een warme binnenvoering. Ik ken die laarzen, ze zijn me te zwaar en te duur. De Dunlops die ik zoek, staan ook in het schap en zijn me ook te duur. Rond de honderd euro. Voor het paar dat ik ga vervangen omdat één laars lek is, betaalde ik drie jaar geleden een tientje of zeven. Lijkt me sterk dat ik ze elders niet voor minder dan honderd kan krijgen. De vrolijke medewerker vindt het prima. Hij loopt met me mee naar de uitgang. Opeens schiet me het bouwpotlood te binnen dat een vakgenoot me onlangs toonde. Een revolutie op het gebied van bouwpotloden. Helaas weet ik de naam van het ding niet meer. De medewerker weet echter meteen waarop ik doel: “Een Pica Dry. Die gaan als zoete broodjes.”

De Pica Dry is feitelijk een ordinair vulpotlood met een dikke grafietstift. Met een duimdruk maak je de stift langer en in de dop zit een handig puntenslijpertje om de stift aan te scherpen teneinde preciezer te kunnen aftekenen. Een revolutie, ik zei het al. De medewerker gaat me voor naar een bak met misschien wel 100 felgroene Pica’s. De toekomst is groen, het in rood afgelakte, traditionele potlood heeft afgedaan. Ik koop er drie omdat ik zeker weet dat ik meer mensen met een Pica blij kan maken.

Edwin Timmers