Column: Spanningzoeker

Ik zet mijn wekker op half zeven met het voornemen om drie kwartier later bij Stiho in Den Bosch te zijn.
Met het vooruitzicht van reuring word ik vrolijk wakker. Ik stel me voor dat ik zometeen met een flink aantal bouwprofs koffie sta te drinken op het zogeheten ‘bouwplein’ van Stiho en dat ik bedolven zal worden onder het type grappige verhalen die ik ken van de keren die ik in schaftketen zat op grote bouwprojecten. Ik poets neuriënd m’n tanden en stap in de auto. Rijdend door Rosmalen tel ik zestien tegemoetkomende bedrijfsbusjes. Dat belooft goeds.

Op de parkeerplaats staat een Opel Combo. Ik parkeer ernaast. Op het moment dat ik uitstap rijdt de Combo weg. Over de verlaten parkeerplaats loop ik naar de entree. De winkeldeuren schuiven open en één van de twee mannen achter de balie helemaal achterin knikt met zijn hoofd bij wijze van welkom. Ik ben de enige klant.

Er is altijd wel iets waarop je misvat. Gisteren viel ik bijna van de trap. Ik kreeg een optater bij het ophangen van een lamp. Had ik een spanningzoeker gehad, dan was dat niet gebeurd. De ogen van de man die me welkom knikte volgen me op mijn weg naar het rek met schroevendraaiers. Er is weinig aan, alleen in een winkel, en bovendien houd ik er niet van om in de gaten te worden gehouden. Toch begrijp ik de man. Hij vermaakt zich met het enige bewegende object in de ruimte.

Om af te rekenen leg ik de spanningzoeker bij hem op de balie. Hij wijst naar zijn collega naast hem die druk met papieren in de weer is. “Je moet bij hem zijn”, licht hij toe, “want als ik dat moet doen, komt het niet goed.” Ik verplaats de spanningzoeker naar het stuk balie van zijn collega. “Rustig hier”, zeg ik in een poging een gesprek op gang te brengen. “Valt mee”, reageert de man die me welkom knikte. Tevreden zet hij een dampende koffiebeker aan zijn lippen.

Edwin Timmers