De winkelvloer schreeuwt om handjes. De logistiek piept en kraakt onder de druk. De schappen vullen zichzelf niet en klanten willen geholpen worden, maar de bezetting is een puzzel die elke week moeilijker wordt. Niet omdat er niet gepland wordt, maar omdat er simpelweg geen mensen zijn om in te plannen.

In Puur Natuur, het magazine van Natuurmonumenten, stond een artikel over het maken van een vogelbouwmarkt in de tuin. Knoop zeven lege conservenblikken aan elkaar, stop de blikken vol met materialen die vogels gebruiken voor het bouwen van een nest en hang het geheel hoog op, zodat katten er niet bij kunnen. Leuke bezigheid voor kinderen. Van vogelbouwmarkt is het maar een kleine stap naar bouwmarktvogels. Altijd leuk als je er weer een spot. Hieronder een greep.

 Om mijn horizon te verbreden, besloot ik driekwart jaar geleden om naast mijn werk als zzp’er in de bouw professioneel te gaan tuinieren. “Ik kan een roos van een tulp onderscheiden”, vertelde ik de tuinman tijdens het telefoontje ter kennismaking. “Da’s een goed begin”, zei hij. “Heb je maandag tijd?”

Wie vandaag een magazijn inloopt, merkt het meteen: handen tekort. Niet alleen in het distributiecentrum, ook op de weg en bij de technische dienst. Vakmensen zijn schaars. Jong talent? Nog schaarser. En als ze er al zijn, dan hebben ze andere verwachtingen dan vroeger. Ondertussen schieten de loonkosten omhoog. De arbeidsmarkt is één grote puzzel geworden – en jullie als ondernemers mogen het oplossen. In de toekomst zullen bedrijven niet meer falen door een gebrek aan geld, maar door gebrek aan mensen.

AI belooft een revolutie in de bouwtoelevering: slimmere voorspellingen, efficiëntere processen en geoptimaliseerde logistiek. Dankzij AI worden voorraden nauwkeuriger beheerd, transportroutes efficiënter gepland en kosten aanzienlijk verlaagd. Nu maakt ruim 10% van de bedrijven in de Nederlandse bouw gebruik van AI. De voorspelling is een exponentiele groei.

 De lente kondigt zich aan, mijn handen beginnen te jeuken, maar er is niks te doen. Verveeld loop ik vanuit huis de tuin in. Dan klinkt een donderend geraas in de woonkamer. Ik snel naar binnen en zie dat een boekenkastje annex -display is bezweken onder het gewicht van het leesvoer dat ik in de winter consumeerde. Het ding ligt letterlijk helemaal uit elkaar. Het noodlot is me genadig, ik mag weer aan de slag.

Stikstofregels vertragen de bouw (10.000 woningen lopen dit jaar vertraging op volgens het EIB), geopolitieke verschuivingen ontwrichten ketens en AI transformeert de sector in hoog tempo. Hoe blijf je niet alleen overeind in deze turbulentie, maar groei je juist? Het antwoord ligt in anti­fragiliteit – een concept dat bedrijven helpt kansen te creëren in tijden van chaos.

Twee zegswijzen spoken altijd tegelijkertijd door mijn hoofd. De eerste is ‘purren en kitten als je het echt niet meer ziet zitten’ en de tweede ‘rijmen en dichten zonder het hemd van je gat te lichten’. Meestal gebeurt dit als ik me naar een winkel begeef voor een koker kit, zoals vandaag.

‘Bij Karwei hebben ze zo’n leuke spulletjes!’ Toen mijn dochter dit zei, verslikte ik me pardoes in een hap uit een cracker met kaas. Ze is al jaren het huis uit en kwam voor de gezelligheid een dagje bij ons, haar ouders, logeren. Ik moest naar Karwei voor behang. Ze wilde graag mee. Voor het eerst in mijn leven ga ik met mijn dochter winkelen, in een bouwmarkt nota bene.

De tulpenbollen mogen weer de grond in. Mijn vriendin wees me er eerder deze week op, anders had ik het niet geweten. De tulpenbollen mogen weer de grond in. Mijn vriendin wees me er eerder deze week op, anders had ik het niet geweten.