Bij de Hubo langs voor een nieuwe plantenspuit, een schone. Mijn vriendin wilde een oude uit het schuurtje pakken, maar daar was ik op tegen. Ongetwijfeld zitten er nog resten werkzame stof in. Ze gebruikte die spuit om ongedierte met gif te lijf te gaan. Niet mijn idee.

Onbewust maakte ik mij schuldig aan seksisme. Ik belde Isero Den Bosch met een vraag over het vervangen van een slot en kreeg een vrouw aan de lijn. Nadat ik haar mijn vraag had voorgelegd, verwachtte ik dat ze me zou gaan doorverbinden met een man met verstand van zaken. Maar ze verbond me niet door, ze gaf zelf het antwoord.

Wat heeft een schep met een wc te maken? Vroeger veel, maar tegenwoordig bijzonder weinig. Op het moment dat de beerput vervangen werd door het riool, was de putjesschepper gedwongen zijn schep aan de wilgen te hangen. Niettemin was het een schep die me van pas kwam bij de make-over van het kleinste kamertje in huis. Sfeervol je behoefte doen. Ook een flitsbezoek moet tegenwoordig aangenaam zijn.

Kerst een tijd van verbinding? Ik ervaar het als een tijd van verveling. Twee weken lang hangen. Mijn vriendin werkt in het onderwijs en beweert dat verveling goed is, voor kinderen, het maakt ze creatief. Ze heeft gelijk. Op tweede kerstdag keek ik als een verveeld kind vanaf de eettafel de tuin in. Opeens stoorde het me dat de pergola, waarover een druivenstruik groeit, op instorten staat. Dat vroeg om een oplossing. Welnu, ik had verveling genoeg om iets te bedenken.

Vroeg donker en winters weer, een whiskyavond in de open lucht met een paar bekenden in een dorp verderop. De gastheer bekommert zich om de homp buikspek in zijn Big Green Egg en ik houd het vuur in de vuurkorf gaande, tenminste, dat probeer ik, want de houtblokken zijn wat groot. “Heb je een bijl?” vraag ik de gastheer. Hij schudt zijn hoofd. Hierop besluit ik gauw naar de Karwei te fietsen om er een op te halen. Zo’n ding komt zeker nog eens vaker van pas. “Half uurtje ben ik terug.”

Mode is een eigenaardig iets. Mensen willen zich ermee onderscheiden, maar als je om je heen kijkt, valt het op dat velen hetzelfde dragen. Op de bouwplaats gaat het precies zo. Het gaat er zelfs nog een stapje verder.

Ik hang tussen twee generaties in. De generatie van mijn ouders sloeg kromme spijkers recht om ze opnieuw te kunnen gebruiken. De generatie van mijn kinderen koopt een doosje vol als ze slechts een spijker nodig heeft. Mijn ouders waren duurzamer dan mijn kinderen zijn. Ze zagen waarde in afgeschreven dingen (en in de bloei van hun leven vlogen ze nooit). Elke kromme spijker telde omdat elke cent telde. Duurzaam gedrag ging samen met een krappe beurs.

Een nog niet eens zo’n heel oude man vertelde me dat jongeren tegenwoordig lui zijn. Ze kunnen niks meer en dus doen ze ook niks meer zelf. Ik kan goed met de man overweg, daarom kon ik hem in zijn gezicht uitlachen. Een andere man vertrouwde me toe dat hij het zelf bouwen van zijn eerste huis als belangrijkste stap naar volwassenheid had ervaren.

Ongetwijfeld bestaan er vrouwen die alles kunnen, maar die ben ik nog niet tegengekomen. Wel tref ik zo nu en dan mannen voor wie geen klus te gek is. Met een van die mannen werk ik geregeld in de beton. Een paar jaar geleden kocht hij een ernstig gedateerd huis tegen een sterk gereduceerde prijs. Alleen een buitengewoon handig persoon kan door de ellende van zo’n aankoop heen kijken. Mijn collega is zo’n persoon.

Als de kinderen met aanhang thuis zijn, hebben we minstens zeven telefoonopladers in huis. Niet zelden ben ik mijn oplader kwijt als ze allemaal weer zijn uitgevlogen. Daar heb ik wat op gevonden. Elke oplader krijgt van mij een opeenvolgend plakcijfer van het merk Pickup, want die plakken al zestig jaar lang uitstekend. Mijn oplader krijgt de 8, mijn lievelingsgetal. Trouwens ook het lievelingsgetal van mijn oudste zoon, maar dat lost zich ongetwijfeld op.