Column Timmers: Duur, duurder, duurzaam

Loop een supermarkt binnen en je wordt overvallen door duurzaamheidsclaims. Zowat elke verpakking rept over CO2-reductie en andere groene weldaden. Bij de grutter koop je een zuiver geweten. Bij de bouwmarkt heb ik er nog nooit op gelet, maar wellicht belijden ze daar ook duurzaamheid met de mond.

Mijn vriendin wou een make-over van de wc zodat het daar ook gezellig is. De make-over begon met een nieuw kleurtje op de wanden. Verven is van oudsher een verduurzamingstechniek. Dankzij milieubelastende bestanddelen beschermt verf het oppervlak waarop hij wordt aangebracht tegen weersinvloeden en aantasting door micro-organismen. Het verven van muren binnenshuis heeft dus niets met verduurzamen te maken – binnen regent het niet. Toch wou mijn vriendin dat ik de duurzame verf van het merk Fairf zou gebruiken, en daarvoor moest ik naar Karwei.

Bij Karwei werd ik niet overvallen door duurzaamheidsclaims. Men geeft er het geweten rust, wat fijn is. Omdat ik Fairf nergens in de schappen zag staan, vroeg ik een medewerkster ernaar. Ze wist er alles van. Spoedig besefte ik dat de duurzaamheidsclaim van het merk niet een-op-een samenhangt met de verduurzamende kwaliteit van zijn verf. Duurzaamheid is complex, ze doet de hersens kraken. Fairf bevat voor het overgrote deel plantaardige of andere hernieuwbare grondstoffen, sowieso geen schadelijke stoffen en wordt geproduceerd met 100% groene energie. Kennelijk doet dit wel iets met de prijs. Tel zo’n 20% op bij de duurste niet-duurzame verf en je kunt met Fairf aan de slag. Hoe duurzaam ook, dit strookt niet met de huidige koopkrachtdaling. Duurzaam gedrag gaat niet meer samen met een krappe beurs. Dat is de les die ik mijn kinderen meegeef. Eerst die studieschuld inlossen, dan pas duurzaam doen. Maar dat terzijde. Op zolder vond ik een halve emmer roze latex, minstens tien jaar oud, maar nog altijd smeerbaar. Het vergde wat overredingskracht, maar mijn vriendin vindt de roze wc bij nader inzien bijzonder gezellig. 

Edwin Timmers